کد مطلب:187858 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:264
آسایش دنیا و یا سعادت آخرت
ابوبصیر آن راوی حدیث و از اصحاب صادقین علیهماالسلام، نابینا شده بود؛ روزی محضر مبارك مولایش امام محمد باقر علیه السلام وارد شد و اظهار داشت: یا بن رسول الله! آیا شما وارثان و جانشنان پیامبر خدا هستید؟
حضرت در پاسخ فرمود: بلی.
سؤ ال كرد: آیا پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وارث علوم همه انبیاء عظام علیهم السلام بوده است؟
حضرت فرمود: بلی، او در تمام علوم و فنون وارث تمامی پیامبران الهی علیهم السلام می باشد.
گفت: آیا شما اهل بیت عصمت و طهارت، نیز در تمام علوم و فنون وارث پیامبر هستید؟
فرمود: بلی، ما وارث تمامی علوم و فنون او می باشیم.
سپس افزود: آیا شما توان آن را دارید كه مرده را زنده و مریض را شفا دهید؟
و آیا از آنچه انسان ها انجام می دهند و یا در درون خود پنهان دارند، آگاه هستید؟
امام علیه السلام فرمود: بلی، ولیكن تمامی آنچه را كه ما انجام می دهیم، با إذن و اراده خداوند متعال است.
پس از آن فرمود: ای ابوبصیر! نزدیك بیا، چون كنار حضرت قرار گرفت، دست مبارك خود را بر صورت و چشم او كشید كه تمام فضاء برایش نورانی شد و همه چیز را به خوبی مشاهده كرد.
سپس فرمود: آیا این حالت را دوست داری كه بینا باشی و در قیامت همانند دیگر افراد گرفتار حساب و بررسی اعمال گردی؟
و یا آن كه همان حالت نابینائی را دوست داری و این كه در قیامت بدون دردسر وارد بهشت گردی؟
ابوبصیر عرض كرد: می خواهم همانند قبل نابینا باشم.
پس امام محمد باقر علیه السلام دستی بر چشم های ابوبصیر كشید و به حالت اول بازگشت. [1] .
همچنین آورده اند:
سعد بن عبدالملك بن مروان - كه از بنی امیه بود و امام محمد باقر علیه السلام او را سعد الخیر می نامید - روزی در حالی كه بدنش سخت می لرزید و گریان بود، بر امام علیه السلام وارد شد.
حضرت به او فرمود: ای سعد! این چه حالتی است كه در تو مشاهده می كنم؟! چرا گریان هستی؟
سعد اظهار داشت: چرا ترسناك و گریان نباشم و حال آن كه من از خانواده و از شجره ای هستم كه در قرآن مورد لعن و غضب پروردگار قرار گرفته اند.
امام باقر علیه السلام فرمود: ای سعد! غمگین مباش، چون كه تو از آن ها نیستی، تو بر حسب ظاهر منسوب به بنی امیه هستی؛ ولی در حقیقت از ما می باشی.
و سپس حضرت افزود: مگر این آیه شریفه قرآن را نشنیده ای كه خداوند متعال از قول حضرت ابراهیم علیه السلام می فرماید:
«فمن تبعنی فإنه منی» یعنی؛ هركس - از هر طائفه و خانواده ای كه باشد - اگر از من تبعیت و پیروی كند از من و با من خواهد بود. [2] .
حضرت در پاسخ فرمود: بلی.
سؤ ال كرد: آیا پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وارث علوم همه انبیاء عظام علیهم السلام بوده است؟
حضرت فرمود: بلی، او در تمام علوم و فنون وارث تمامی پیامبران الهی علیهم السلام می باشد.
گفت: آیا شما اهل بیت عصمت و طهارت، نیز در تمام علوم و فنون وارث پیامبر هستید؟
فرمود: بلی، ما وارث تمامی علوم و فنون او می باشیم.
سپس افزود: آیا شما توان آن را دارید كه مرده را زنده و مریض را شفا دهید؟
و آیا از آنچه انسان ها انجام می دهند و یا در درون خود پنهان دارند، آگاه هستید؟
امام علیه السلام فرمود: بلی، ولیكن تمامی آنچه را كه ما انجام می دهیم، با إذن و اراده خداوند متعال است.
پس از آن فرمود: ای ابوبصیر! نزدیك بیا، چون كنار حضرت قرار گرفت، دست مبارك خود را بر صورت و چشم او كشید كه تمام فضاء برایش نورانی شد و همه چیز را به خوبی مشاهده كرد.
سپس فرمود: آیا این حالت را دوست داری كه بینا باشی و در قیامت همانند دیگر افراد گرفتار حساب و بررسی اعمال گردی؟
و یا آن كه همان حالت نابینائی را دوست داری و این كه در قیامت بدون دردسر وارد بهشت گردی؟
ابوبصیر عرض كرد: می خواهم همانند قبل نابینا باشم.
پس امام محمد باقر علیه السلام دستی بر چشم های ابوبصیر كشید و به حالت اول بازگشت. [1] .
همچنین آورده اند:
سعد بن عبدالملك بن مروان - كه از بنی امیه بود و امام محمد باقر علیه السلام او را سعد الخیر می نامید - روزی در حالی كه بدنش سخت می لرزید و گریان بود، بر امام علیه السلام وارد شد.
حضرت به او فرمود: ای سعد! این چه حالتی است كه در تو مشاهده می كنم؟! چرا گریان هستی؟
سعد اظهار داشت: چرا ترسناك و گریان نباشم و حال آن كه من از خانواده و از شجره ای هستم كه در قرآن مورد لعن و غضب پروردگار قرار گرفته اند.
امام باقر علیه السلام فرمود: ای سعد! غمگین مباش، چون كه تو از آن ها نیستی، تو بر حسب ظاهر منسوب به بنی امیه هستی؛ ولی در حقیقت از ما می باشی.
و سپس حضرت افزود: مگر این آیه شریفه قرآن را نشنیده ای كه خداوند متعال از قول حضرت ابراهیم علیه السلام می فرماید:
«فمن تبعنی فإنه منی» یعنی؛ هركس - از هر طائفه و خانواده ای كه باشد - اگر از من تبعیت و پیروی كند از من و با من خواهد بود. [2] .
[1] بحارالا نوار: ج 46، ص 237، ح 13، اصول كافي: ج 1، ص 470، ح 3، الخرائج والجرائج: ج 2، ص 711، ح 8، إحقاق الحق: ج 19، ص 491 .
[2] اختصاص شيخ مفيد: ص 85، بحارالا نوار: ج 46، ص 337، ح 25.